Chciałbym chodzić do szkoły

Szkoła to nuda – tak mówią uczniowie w Polsce. – Po co mam tam chodzić? Kto wymyślił tę budę?
Dla nich szkoła to 10 miesięczna męczarnia w oczekiwaniu na wakacje. Chodzą

z wzrokiem wbitym podłogę, denerwują się każdą pracą domową i udają, że ich nie ma, na wypadek, by nikt ich nie wezwał do odpowiedzi. Są tacy, którzy myślą, co zrobić, by ten okropny czas minął i urozmaicają sobie lekcje, przeszkadzając tym samym nauczycielom.

Polscy uczniowie: chcę Wam powiedzieć, że jesteście szczęściarzami. Nie każde dziecko
w Afryce może chodzić do szkoły.

Nie ma tu obowiązku szkolnego ale nie ma też darmowej edukacji.

Zamieniam się w sekretarkę. Dziś zapisujemy dzieci do szkoły. Wydajemy ponadto mundurki, zeszyty i ołówki. Dzieci, które idą do pierwszej klasy, dostają do tego torbę uszytą z chitengi.

Na mierzenie mundurków przychodzi dwóch chłopców. Mają już mundurki na sobie, torby
z chitengi wraz z zeszytami w rękach, a tu się okazuje, że nie ma ich na liście do żadnej
ze szkół. No tak! Pewnie chcieliby chodzić do szkoły, ale nie mogą. Edukacja jest tutaj płatna.

W naszym projekcie dzieci mają opłacone wpisowe i mundurek, ale resztę muszą pokryć rodzice. Bez rodziców przecież dziecko nie może zapisać się do szkoły.
Patrzę na tych chłopców i serce mi się kraja. Mundurek mógłby chociaż ukryć biedę: podarte spodenki i poplamioną koszulkę, wyglądem przypominającą ser szwajcarski.

W Afryce, jeśli chodzisz do szkoły, masz szczęście! Masz szansę się czegoś dowiedzieć. Nie musisz pracować od rana do wieczora w polu, jak Twoi rodzice. Przecież jesteś tylko dzieckiem. I mimo, że nie jest powiedziane, że znajdziesz potem pracę, jest szansa
na poprawę Twojej sytuacji. Nie ważne są warunki, nawet gdy  klasach jest ogromny ścisk, bo ławka stoi przy ławce a szyby w oknach są powybijane.

Afrykańskie dzieci się cieszą, gdy mogą chodzić do szkoły.

A gdy nie mogą, żyją marzeniami, że kiedyś to się zmieni i wraz ze swoimi kolegami zasiądą w szkolnej ławce.