Niedzielny poranek

Na zegarze wybiła ósma, mimo to czuję się niewyspana.

Zbieram się w sobie, żeby wstać. Za godzinę rozpocznie się Eucharystia.

Podnoszę się z łóżka, czując wszystkie kości. Zastanawiam się, co robiłam wczoraj, 

ale przecież nic specjalnego. Przydałaby mi się porządna gimnastyka. Nie ma jednak 

na to czasu. Ubieram się, w biegu jem śniadanie i wychodzę do kościoła.

Po drodze spotykam Mr Chulu – naszego katechetę. Mówię: “Good morning”.

W odpowiedzi słyszę polskie “Dzień dobry”. Uśmiech ciśnie mi się na usta.

To dlatego ostatnio tak się dopytywał, jak się przywitać po polsku.

Przekraczam bramę kościelnego podwórka i słyszę: „hi”.

Rozglądam się, zadzieram głowę i patrzę, a tu Charles wita mnie z drzewa.

Chwilę później spotykam rodzinę Malekanich i mam okazję poznać mamę naszych chłopców. Wysoka, dobrze ubrana kobieta, prowadzi za rękę trzech małych elegancików.

Dzisiaj Mupula, Chita i Puka są jeszcze ładniej ubrani, niż zwykle. Każdy z nich ma na sobie garnitur. Dla ich rodziców, bez wątpienia, niedzielna Msza jest wydarzeniem.

Do oratorium przybiegają nieraz bez butów i w wytartych ubrankach, ale w kościele zawsze zachowują klasę. Zamieniam kilka słów z tą kobietą.

-         To nasi bardzo dobrzy oratorianie – chwalę chłopaków

-         Ty jesteś Anna? Oni ciągle o Tobie mówią.

Kawałek dalej Precious podbiega i rzuca mi się na szyję. Podchodzą też inne dzieci,
by się przywitać. Nie musimy się spieszyć, bo dopiero, co skończyła się poprzednia Msza.

Chór wychodzi ze śpiewem na ustach.

English Mass zaczyna się pięć po dziewiątej. To i tak punktualnie, jak na zambian time.

Nie znaczy to jednak, że wszyscy w kościele zjawiają się na czas.
Zwykle ludzie schodzą się jeszcze w trakcie.

Po Eucharystii, podchodzą do mnie nasi chłopcy i mówią: idziemy.

Chwytam ich za ręce i tak wychodzimy z kościoła. Odprowadzają nas do bramy.

Żegnamy się z nimi, robiąc każdemu znak krzyża na czole i zapraszając ich na popołudnie.

Czy mogłam sobie wymarzyć lepszy poranek?