Historie prosto z klasy

Tego dnia jest dość spore zamieszanie. Christine pojechała do kliniki, więc zostaję na posterunku z Rodą. Dwie grupy razem to zdecydowanie za dużo. Około setki dzieci, stłoczonych na małym terenie szkolnej klasy. Stajemy przed wyzwaniem poprowadzenia lekcji. Chociaż jak na złość: dzieci nie chcą nic robić. Nawet śpiewać piosenek. 

Zaczynamy temat szkoły.

-         Jaka jest nazwa naszej szkoły?  - pytam

-         Don Bosco Preeschool – odpowiadają chórem.

Na polecenie Rody, maluję szkołę na tablicy. Ławki, uczniów, biurko, 2 krzesła 

i nauczycielki: Rodę, Christine i siebie. Po krótkiej pogadance, dzieci mają za zadanie, przerysować to do zeszytu. Dostają ołówki i po kredce. Zabierają się za pracę.

Po jakimś czasie, podchodzą do mojego biurka, oddać zeszyty. Sprawdzam zadanie i jeżeli jest wykonane prawidłowo, pozwalam wyjść na przerwę. Jeśli nie: proszę, by poprawili. Podchodzi także Mathew. Jego rysunek jest niedokończony. Daję mu kredki i proszę, by pokolorował należycie. Nie jest zadowolony z tego pomysłu. Chce już wyjść na przerwę. Zaczyna przedstawienie. Sapie i wzdycha nad tym, jakie ciężkie zadanie dostał. Co jakiś czas krzyczy. Staram się nie zwracać na niego uwagi, bo o tę uwagę właśnie mu chodzi. Lubi być w centrum. Zawsze pierwszy do przedstawień, jak również pierwszy do wszelkiej maści bójek. Teraz uziemiony, przy moim biurku. Nie na rękę mu to zadanie.

Widząc, że nie zwracam na niego uwagi, staje pod tablicą, łapie się pod boki i kiwając głową mówi, jakby do mojego wizerunku: „teacher Annie”.

Po chwili chwyta za wskaźnik i próbuje mnie naśladować. Pokazuje kolejne przedmioty 

i osoby w klasie, pytając: „what is this”? Swoją drogą jest niezłym aktorem. 

Dziś te zdolności mu nie pomagają. Zrezygnowany, koloruje obrazek, po czym zgodnie 

z zasadami może wyjść na przerwę.

Dzień później, Christine czuje się już trochę lepiej, lecz wciąż nie na tyle, by prowadzić lekcje. Znów dwie grupy są razem. Znów jest to nie lada wyzwanie.

Patrzę, a tu do klasy wchodzi chłopiec. Słuchawki na uszach. Kołysze się w rytm muzyki. Niezły lans. Myślę sobie, że nawet radio udało mu się skombinować. Siada na swoim miejscu. Po niedługim czasie, daje jedną słuchawkę koledze, by też mógł posłuchać.

-         Co to, to nie. Nie będą słuchać muzyki na lekcji – myślę.

Podchodzę do niego, by zabrać to urządzenie, na czas zajęć.

Patrzę i oczom nie wierzę: komórka wykonana jest z gliny, jak również słuchawki, które łączy sznurek. Przypina się je do telefonu zapałką. Pomysłowość w najwyższej fazie.

Jestem pod wrażeniem…

Dzieci Chrisa Katongo

Niebo nade mną, tak błękitne, że w Polsce takiego nie widziałam. Nie ma na nim ani jednej chmurki. Nareszcie dziś jest ciepło. Idealna pogoda na grę w piłkę nożną.

Wychodzę do chłopców z piłką i włączam się do gry. Tworzymy 2 zespoły ale bramka jest jedna. Powód? Tłumaczą, że za mało zawodników, by grać na dwie.
Podporządkowuję się zasadom, choć te są równoznaczne temu, że nie ma żadnych zasad. Kiedy przeciwnik biegnie z piłką, a ty odbierając mu ją wbijesz do bramki, gol jest twój. Dzięki temu przynajmniej tych goli jest więcej.

Początkowo czuję się na boisku, jak przy biegu truchtem. Nikt nie walczy zacięcie.

Kilka osób biega za piłką, kilka goli wpada do bramki. Jednak po jakimś czasie dochodzą nowi chłopcy. Między innymi Agrypa, który dołącza do mojej drużyny.
Przeciwnicy też są naprawdę dobrzy.

Wkraczam do akcji, bo czuję, że rozgrzewka się skończyła, a zaczyna się prawdziwa gra.

Te chłopaki to istny skarb zambijskiego footballu. Widać, że znają się na rzeczy.

Technika opanowana, szybkość wyćwiczona. Nie powstydził by się ich sam Christopher Katongo – kapitan i czołowy zawodnik zambijskiej reprezentacji: Chipolo Polo.

Piłka leci do Agrypy, ten przyjmuje ją i bez problemu omija zawodników drużyny przeciwnej. Chłopak w czerwonej koszulce jednak zdołał piłkę odebrać. Podaje do swojego kolegi, który jest bardzo niskiego wzrostu. Jednak wygląd dziecka to tylko przykrywa, piłka ląduje w bramce, wśród wiwatów kolegów.

Agrypa nie daje za wygraną, następny gol jest jego.

Stoję w niewielkiej odległości od bramki. Podanie: kilka metrów prowadzę piłkę i strzelam. Goool! Tak więc i mnie się udało, chociaż chłopaki przewyższają mnie poziomem.

Przerwa na łyk wody i powrót na boisko. Moja koszulka już jest w kolorze piasku, który unosi się wszędzie, niczym na pustyni, podczas burzy piaskowej. Raz po raz, ktoś się przewraca. Nie ma co ukrywać: football to gra dla twardzieli. Jeden z nich po takim upadku, wygląda, jakby wykąpał się w mące. Ociera twarz i wraca do gry.

I tak ponad półtora godziny zaciętej walki.

Wynik: 22:21. Drużyna przeciwna wygrała, ale nie to najważniejsze. Liczy się wspólna dobra gra. Padam z nóg i czuję się trochę jak babcia, w porównaniu do moich małych podopiecznych. Trzeba by trochę podrasować kondycję.

Mimo wszystko: było warto. Takich chwil się nie zapomina.

W każdym z nas

Wśród dzieci w oratorium zauważam Alicka, który z uśmiechem zabiera się do malowania.

Moją uwagę zwraca jego ubranie, które wygląda, jakby przetrwało wojnę. Dziury odsłaniają wszystko. Biegnę do pokoju i wyszukuję dla niego koszulkę, spodenki, łącznie z bielizną, które mamy z paczek z Polski.
Pozostałe dzieci już się nie dziwią. Wiedzą, że jak ktoś czegoś nie ma, może od nas dostać.

Lavenda nie ma butów. Mimo, że pogoda na dworze, nie sprzyja temu, żeby chciało się iść na plażę, ona przychodzi do szkoły boso. Dostaje buty i kurtkę.

Najbiedniejsze dzieci, z naszego projektu w Makululu, dziś zaznają radości otrzymania nowych ubrań. 

Afrykańska zima daje się we znaki. Chanda po raz kolejny przychodzi w krótkim rękawku. Gdy ją widzę, mnie samej robi się zimno. Innym razem, przychodzi w za dużej o 3 rozmiary, bluzie. Wyciągam z szafy mój polar i oddaję jej. Nie przychodzi mi to łatwo: nie jestem
w tym dobra. Ale Jezusowi bym nie oddała?

W tym momencie, bardziej niż kiedykolwiek, dociera do mnie, że w każdym z ludzi, których spotykam, jest On.

On, który jest głodny i mogę się z Nim podzielić moją porcją poridgu lub ryżu.

On, który jest spragniony w czasie pielgrzymki i mogę się z Nim podzielić moją wodą.

On, który jest nagi i mogę Mu oddać mój polar.

On, który jest przybyszem i mogę Go zapytać, czy nie napiłby się herbaty.

On, który jest smutny i mogę spróbować Go pocieszyć.

On, z którym mogę się podzielić moich sercem.

Dając innym, daję Jemu. Dając, otrzymuję dar o wiele cenniejszy: radość i wolność.

Poświęcając swój czas, otrzymuję o wiele więcej: uczę się miłości.

Wyjeżdżając na misje, odpowiedziałam na Boże zaproszenie i przyjęłam Jego prezent

dla mnie. Prezent, który jest jednocześnie lekcją pokory i zaufania.

Coraz wyraźniej widzę, że jestem tutaj po to, żeby służyć. Nie zawsze wypadam dobrze
w tym bilansie. Dobrze, że On zawsze sprowadza mnie na właściwe tory.

Modlę się, bym kiedyś mogła powtórzyć za Św. Pawłem: „żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus”.

Buszowe sanktuarium

15.06.2013

Wskakuję na pakę, wraz z grupą młodzieży. Jedziemy wspólnie na miejsce, skąd ma wyruszyć pielgrzymka. Będziemy szli tylko 2 km, jednak wraz z przerwami na Różaniec, ma to nam zająć godzinę. Jestem ciekawa tego, jak wygląda pielgrzymka w Zambii.

Zastanawiam się też dokąd idziemy. Pytam, czy to coś w rodzaju sanktuarium.

Otrzymuję odpowiedź, że tak.

W wyobraźni maluję obraz dużego, zdobionego kościoła, z kompleksem dla pielgrzymów. Obok obowiązkowo sklep z pamiątkami, tak jak to wygląda w Polsce.

Wyruszamy w drogę. Każda parafia ma swój baner: my również. Śpiewamy pieśni maryjne

a nasi oratorianie wznoszą okrzyki na cześć Matki Bożej, podskakując przy tym. 

Mijamy drogowskaz, który ma nas doprowadzić do tego miejsca. Wypatruję kościoła.

Chwilę później okazuje się, że jesteśmy na miejscu. Kościoła nadal nie widać.

Przed nami stoi niewielki ołtarz na wzniesieniu, pod namiotem. Obok ambonka.

Wzdłuż leśnej polany, ustawione w rzędach krzesła, odgrodzone sznurkiem tworzącym sektory. W prezbiterium stoi figurka Maryi.

Po krótkim przygotowaniu, zaczyna się Eucharystia. Przewodniczy jej Biskup Clement Mulenga. Msza jest w połowie po angielsku, a w połowie w bemba. Tuba zastępuje mikrofon.

Oprawę Mszy zapewnia chór i kilka dziewczynek, tańczących na środku.

Jak na porę zimową, jest dzisiaj naprawdę gorąco. Słońce przypieka tak, że niektórzy co jakiś czas zmieniają miejsce, wraz z przesuwającym się cieniem.

Ja się nie przejmuję, że siedzę w słońcu. Zdecydowanie wolę, gdy jest ciepło.

Pierwsza pielgrzymka młodzieży z diecezji Kabwe, przeradza się w pełną radości imprezę. Na uwielbieniu, wychodzimy z ławek i ruszamy to tańca. Czuję się, jak na Przystanku Jezus.

Po zakończonej Mszy, każdy chce mieć zdjęcie z biskupem. Paparazich tyle, co przy papieżu.

Kolejny prawdziwy biskup, którego mam okazję w swoim życiu spotkać.

Biskup, który wychodzi do drugiego człowieka, zwłaszcza młodego.

Biskup, w którym widzę Jezusa.

Tym pozytywnym akcentem kończy się pielgrzymka, a my ruszamy w drogę powrotną.

Dziś Zambia gra kolejny mecz, przenosimy więc emocje na stadion.

Zechciej chodzić w moich butach

Co zrobić, żeby otworzyć się na drugiego człowieka? Spróbować go zrozumieć.

Wejść w jego sytuację. To tak, jakby założyć czyjeś buty i spróbować w nich chodzić.

Dzisiaj się na to decyduję. Wyruszam w drogę powrotną z Makululu. Wsiadam na rower. Przejeżdżam kilka metrów i zaczynają biec za mną dzieci. Zatrzymuję się.

Schodzę z roweru, decydując się na spacer z nimi. Pod szkołą dołącza do nas grupka uczniów.

Zadziwiające, że dopiero kiedy idę z nimi, zauważam co się dzieje dookoła.

Widzę dzieci grające w piłkę, zrobioną z plastikowych reklamówek i chitengi.

Niejedna grupa ma taką. Co jakiś czas, któraś z piłek prawie wpada pod nasze nogi.

Tutaj taka piłka to standard. 

Afrykańskie dzieci są kreatywne. Często rodziców nie stać na zabawki, więc ich pociechy tworzą je sobie same. Chitenga i platikowa reklamówka, to najtańsze materiały.

Jeśli chcesz mieć samochód, wystarczy kawałek drutu. W połączeniu z wyobraźnią
i odrobiną pracy, można z niego stworzyć np.„big tracka”, którego prowadzi na kijku jeden
z chłopców. 

Mniej zdolne dzieci nabijają plastikowe butelki na kijki i to im służy za autko.

 Po drodze dołączają do nas kolejni uczniowie, wracający ze szkoły.

 „How are you”? – krzyczą. I mimo, że im odpowiadam, powtarzają pytanie.

Chcą być zauważeni. Śpiewamy wspólnie piosenkę:

-         How are you today?

-         Fine

-         Mulishiani lelo?

-         Bwino

-         Jak się macie dziś?

-         Dobrze

Po raz pierwszy śpiewają po polsku. Idziemy już dość długi czas. Makululu to największa dzielnica w Zambii. Ja zwykle mam do przejechania 6 km. Te dzieci mieszkają wcale
nie blisko szkoły. Taką drogę przemierzają codziennie, na piechotę.

Mijamy mieszkańców. Uśmiecham się do nich i macham na powitanie. Oni przyglądają mi się ciekawie. Interesujące zjawisko: by ktoś schodził z roweru i spacerował sobie: ot tak po prostu.

Przy jednym ze sklepików, na stole z desek, okoliczny band, złożony z dwóch chłopców, wykonuje piosenkę specjalnie dla mnie.

Mija mnie jakiś mężczyzna:

-         How are you white lady?

To lepsze, niż musungu. Wprawdzie mentalnie, w dużej mierze, już jestem czarna, jednak biała skóra wciąż zdradza mnie, że nie jestem stąd.

Decyduję się chodzić w ich butach i mimo, że bolą mnie nogi, nie żałuję tego pomysłu.

„Czas poświęcony drugiemu człowiekowi, nigdy nie jest czasem straconym”.

Z zamkniętymi oczami

Czasem się mówi: „Znam tę drogę na pamięć. Trafię tam z zamkniętymi oczami”.

To znaczy, że nie muszę się bać, że zabłądzę.

Nie muszę mieć przy sobie mapy, by tam dotrzeć.

Nie muszę co chwilę zerkać na kompas, lub ustawienia busoli. Jestem pewna, że trafię.

Ale gdyby tak zawiązać komuś oczy i powiedzieć: „idź, ja cię poprowadzę”, już nie byłoby tak łatwo. Zaufać, że ten, kto prowadzi, nie zepchnie mnie na manowce.

Uwierzyć, że się nie przewrócę i nie poobijam, jeśli tylko będę słuchać jego słów.

A co, jeśli kimś takim jest Bóg? Bóg, który zna mnie doskonale.

Bóg, który chce, bym była szczęśliwa. Fakt: zasłonięte oczy to sytuacja nie komfortowa.

Przecież nie mogę ocenić czy daleko jeszcze do celu, czy całkiem blisko.

Powoduje to strach i niepewność. Jednak tylko wtedy, gdy nie ufam.

Pozwolić Bogu zasłonić sobie oczy – to początek wspaniałej przygody.

Bo odtąd On będzie moimi oczami. On, który zna drogę.

„On nie pozwoli zachwiać się twej nodze ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże.

Oto nie zdrzemnie się ani nie zaśnie” (Ps 121, 3-4)

Nie bój się, jeśli nie widzisz, bo On widzi.

Nie bój się, jeśli nie wiesz, bo On wie.

On patrzy o wiele dalej, dlatego śmiało możesz iść za Nim, nawet z zamkniętymi oczami.

Wchodzisz w to?

Zima w Afryce

Początek maja

Bluza, polar i kaptur na głowie. Wyglądam jak Eskimos. Słońce leniwie przeciąga się
zza horyzontu. Zastanawia się, czy jeszcze trochę nie pospać. Ulicą przewija się tłum ludzi, spieszących do pracy. Uczniów wśród nich nie ma. Mają wakacje.

Wakacje kojarzą mi się z tym, że jest ciepło. Z kąpielą w morzu lub jeziorze i wędrówkami po górach, wśród palącego słońca. Moja pierwsza myśl dzisiejszego dnia, to: „zimno”.

Zima w Afryce? A jednak to możliwe. Właściwie to dopiero początek. Strach pomyśleć, co będzie potem. Afryka ma swoje prawa. Jak jest gorąco, to na całego. Chwilami masz wrażenie, że roztopisz się, jak żółty ser na patelni. Za to, gdy jest zimno, to czujesz się, jak 

w lodówce.

Po Mszy Św. gorąca kawa staje się moim najlepszym przyjacielem.

Moje łóżko zaopatrzyło się w dodatkowy koc, bo zimno zaczyna się od wieczora aż do rana.

I tak trwam w oczekiwaniu, aż promienie słońca rozgrzeją chłodne powietrze.

Dzień jest jeszcze całkiem znośny, choć podobno w czerwcu zima rozkręci się na całego.

Czerwiec

 

Coraz zimniej. Wciąż wieczorem i rano. Termometr pokazuje 12 stopni. Mnie się wydaje, jakby było 2. Wychodzę spod śpiwora i koca.Ubieram kurtkę, nakładam kaptur 

i idę na Mszę do Sióstr.

W dzień pogoda się rozkręca. Słońce swoimi promieniami, rozgrzewa zmarzniętą ziemię, 

ale nie mój pokój. Tu czuję się, jak w chłodni. Zabawne: nie sądziłam, że w Afryce może mi być tak zimno. Czarny Ląd wciąż potrafi zaskakiwać. Podobno Zambia to wcale nie najzimniejszy kraj w czasie pory zimowej. W RPA bywa zimniej,  zdarza się nawet, że pada śnieg.

Kolejny dzień: tym razem wiatr wkracza do akcji, więc słońce nie nadąża ze swoją  pracą.

W Makululu jest mniej dzieci. Te obecne wciąż są nieodpowiednio ubrane. Wiele z nich 

nie ma wystarczającej ilości ciepłych ubrań. Te, które mają, zakładają kaptury na głowy. 

Plakaty na ścianach fruwają, przy każdym mocniejszym podmuchu.

Każde przywitanie kończy się stwierdzeniem: „bardzo zimno dzisiaj”.

Powoli zaczynam się przyzwyczajać. Dziś zimna już tak nie odczuwam. 

To dobrze, bo to podobno to jeszcze nie jest szczyt możliwości zambijskiej zimy.

I kto powiedział, że w Afryce jest zawsze gorąco?

Ludzie o wielkich sercach

Często wydają się mali i niepozorni. Nie szukają pierwszych miejsc. Nie rzucają się w oczy. Nie zauważa się ich w tłumie. Nieraz nie mają wielkich osiągnięć.
Współcześni ubodzy w duchu. Posiadają więcej lub mniej. Ale jedno ich łączy: potrafią się dzielić tym, co mają. Ludzie niekoniecznie wielcy wzrostem, za to o wielkich sercach.

Pod koniec grudnia zauważyłam, że materiały do pracy z dziećmi, które przywiozłam
na początku mojej misji, zaczynają się kończyć. Kartki dzieliliśmy na pół, a mimo to musiałam już je dokupować, a kredki wykorzystywaliśmy aż do malutkiego patyczka. Zastanawiałam się, co będziemy dawać dzieciom, jako nagrody w konkursach.

Co więcej patrząc na dzieci, nieraz miałam ochotę przebiec się z igłą i nitką, bo stan ich ubranek był opłakany. Nie chciałam się zgodzić na bezradność.

Pewnego dnia, odwiedzając dziewczyny w Mansie i widząc efekty ich pracy, przyszła mi myśl. "A gdyby tak zorganizować akcję? Poprosić ludzi w Polsce, by włączyli się w naszą misję i na tyle, na ile mogą, wysłali nam kredki, bloki, zeszyty, piłki i inne przydatne artykuły?"

Decyzja nie była łatwa. Trzeba było dumę schować do kieszeni. Ale uświadomiłam sobie, że przecież tak właśnie robił Ks. Bosko. Prosił ludzi o pomoc w utrzymaniu jego chłopców.

I stało się. Zorganizowałam akcję na facebooku. Zaprosiłam moich znajomych.
Szczerze trochę byłam niedowiarkiem i miałam wątpliwości czy to się uda.
"Ale spróbować warto" – pomyślałam.

Dziś wiem, że był to Boży pomysł, że to On wlał w moje serce to pragnienie.
Udało się! Akcja przeszła moje najśmielsze oczekiwania. 

A wszystko dzięki ludziom o wielkich sercach.

Moi znajomi rozesłali prośbę dalej, a potem już były akcje większe i mniejsze, lub całkiem prywatne w domowym zaciszu.
Dostałam tyle paczek, że nigdy bym się tego nie spodziewała. Co więcej: zaczęłam dostawać paczki od ludzi, których nie znam. Niektórych poznałam w czasie tej akcji.

Kochani! Nie wiem jak Wam dziękować! Bo moja misja nie jest już tylko moja.

Ona jest nasza wspólna. Macie w niej swój udział.

Dzięki Wam, kredek już nam nie zabraknie, dzieci mogły dostać nowe ubranka,
a gdy zobaczyły zabawki do wygrania w loterii fantowej, otworzyły buzie w jednym wielkim "wow". Oczy im się świecą, gdy mogą lepić z plasteliny, a gdy niedawno wyjęłam farby i kartki A4, usłyszałam od nich: „Thank You Anna”.

To "Thank You" – "dziękuję", jest tak naprawdę dla Was. Bo dzięki Wam mogę widzieć uśmiechy na twarzach moich dzieci. A kiedy patrzę na dzieci w „naszych ubrankach”, serce mi się raduje. Bluza z królem lwem jest jak uszyta na Chichiego,  Lolo w swojej czerwonej spódniczce w kwiatki chodzi na okrągło, Precious swoją koszulkę z Myszką Mickey zakłada do kościoła, a Charles nie chodzi już w podartych spodniach.

Malowanki robią prawdziwą furorę, jak również guma do skakania, która już nie jest kawałkiem sznurka z worka po nshimie. Teraz mamy taką z prawdziwego zdarzenia.

Puzzle są w stałym użyciu, a gra memo, którą dostaliśmy w ostatniej paczce cieszy się dużym zainteresowaniem.

Wiele jeszcze przykładów mogłabym podać.

Szczególnie chcę podziękować Szkole Podstawowej nr 10 w Lublinie, która zebrała
aż 50 kg, Magdzie i Pauli, które zorganizowały akcję w Gubinie i wszystkim, którzy się w to włączyli, Wspólnocie Trudnych Małżeństw z Lublina, Wspólnocie Emaus z Sopotu,
klasie 3 b ze Szkoły Podstawowej w Deszcznie, Gimnazjum nr 3 w Olsztynie i wielu innym osobom, które indywidualnie lub grupowo zorganizowały paczkę .
Niech najlepszym podziękowaniem będą dla Was uśmiechy naszych dzieci.

Wy dajcie im jeść

Pustkowie. Pora późna. Właśnie zaczyna się ściemniać. Ściśnięte żołądki przypominają,
że czas na kolację. Uczniowie rozglądają się nerwowo. Patrzą na Jezusa.

-         Panie: odeślij ich. Niech pójdą i kupią sobie coś do jedzenia.

-         „Wy dajcie im jeść” – słyszą odpowiedź.

-         Panie: ale jak to? Tu na pustkowiu? Skąd mamy wziąć tyle jedzenia?

Znajduje się chłopiec, który ma 5 chlebów i 2 ryby, ale co to jest dla takiego mnóstwa?

Jednak dla Boga to nie jest problem. Dokonuje się cud: jedzenia starcza dla wszystkich.

Słucham tej Ewangelii i dociera do mnie, że właśnie po to jestem tu na misji.

Żeby dać im jeść. I wcale nie chodzi o pokarm fizyczny, którego często nie jestem w stanie im dać. Chodzi o coś więcej. Bo o wiele większy jest głód miłości. To właśnie miłością mam ich nakarmić.

Jak? Przecież mam niewiele. Co to jest dla tak wielu? Przynieść to do Jezusa, by On uczynił cud i rozmnożył moją miłość.

A Ty? Co możesz zrobić? Daj im jeść. Komu? Tym, których spotykasz na co dzień.

Może bezdomnemu, którego najchętniej byś nie zauważył.

Może dając swój czas komuś, kto potrzebuje, byś go wysłuchał.

Może dając Ewangelię tym, którzy są daleko od Boga.

Tylko najpierw sam się nasyć. Idź do Jezusa po pokarm eucharystyczny.

Przynieś Mu to swoje niewiele, a On to rozmnoży i będą działy się cuda.

„Wy dajcie im jeść”.

Tanecznym krokiem

Dziś rano budzi mnie pukanie do drzwi. Otwieram: to nasz nowy watchman pyta o księdza, bo ktoś  go poszukuje. Tym samym Jezus puka do mojego serca, przypominając mi, że dziś Boże Ciało. Uroczystość przeniesiona na niedzielę, gdyż Zambia jest krajem chrześcijańskim, ale nie katolickim.

Przez pozostały czas śni mi się polska procesja z pieśnią „Cóż Ci Jezu damy” graną
przez orkiestrę.
Dzwoniący budzik znów przenosi mnie do Zambii. Wstaję, ubieram moją odświętną bluzkę oraz sukienkę i idę do kościoła.

Dziś Stella są w komplecie. Starsze z nich tanecznym krokiem, wprowadzają księdza.
Wraz z nimi tańczą zambijskie kobiety i mężczyźni grający na bębnach.

Kolejny taniec wykonują na Gloria, a potem tuż przed czytaniami, wnosząc uroczyście księgę Pisma Świętego.

Jeszcze się nie domyślam, że dane mi będzie dziś do nich dołączyć. Ale po kolei.

Reszta Mszy przebiega bez zmian. Tyle tylko, że czytania są wzbogacone o komentarze, wyznanie wiary jest śpiewane, jak również  „Ciebie prosimy” z modlitwy wiernych.

Ofiarowanie darów. Ministranci wystawili skarbony, ludzie podchodzą wrzucając „na tacę”. Za chwilę procesja z darami. W tym momencie podchodzi do mnie jedna z kobiet
i chwytając mnie za rękę mówi: „go to dance”. Czuję się jak uczeń wyrwany
do odpowiedzi. Zastanawiam się, czy jestem przygotowana do lekcji. Kobieta prowadzi mnie do jej zespołu tanecznego, gdzie otrzymuję ekspresowe korepetycje z tańca.
Za chwilę, owinięta chitengą, którą mi pożyczyły, tanecznym krokiem wchodzę do kościoła wraz z nimi. Wprowadzamy tych, którzy niosą dary. Ludzie patrzą na mnie i się uśmiechają.

Po skończonym tańcu, widzę szacunek w ich oczach. Nieczęsto tu się zdarza, by biała przetańczyła przez środek kościoła. Oni czują, że wchodzę w ich kulturę. Ja czuję się jedną z nich.

Po Mszy wyrusza procesja do czterech ołtarzy. Ołtarzem jest mały stolik, który niesie jeden z ministrantów i stawia przy każdej ze stacji. Stella sypią kwiaty. Podrzucają w górę różowe płatki, które lecą prosto na Jezusa. Widok jest niesamowity.

Przy jednym z ołtarzy chłopcy wchodzą na drzewa, by Jezusa zobaczyć. Dokładnie jak Zacheusz.

Po procecji wchodzimy do kościoła, tam znów dołączam do zespołu tanecznego, z którym po Mszy jeszcze się ruszam w rytm muzyki. Obok nas tańczą dziewczynki. Wszyscy się cieszą. Ja również.