Zechciej chodzić w moich butach

Co zrobić, żeby otworzyć się na drugiego człowieka? Spróbować go zrozumieć.

Wejść w jego sytuację. To tak, jakby założyć czyjeś buty i spróbować w nich chodzić.

Dzisiaj się na to decyduję. Wyruszam w drogę powrotną z Makululu. Wsiadam na rower. Przejeżdżam kilka metrów i zaczynają biec za mną dzieci. Zatrzymuję się.

Schodzę z roweru, decydując się na spacer z nimi. Pod szkołą dołącza do nas grupka uczniów.

Zadziwiające, że dopiero kiedy idę z nimi, zauważam co się dzieje dookoła.

Widzę dzieci grające w piłkę, zrobioną z plastikowych reklamówek i chitengi.

Niejedna grupa ma taką. Co jakiś czas, któraś z piłek prawie wpada pod nasze nogi.

Tutaj taka piłka to standard. 

Afrykańskie dzieci są kreatywne. Często rodziców nie stać na zabawki, więc ich pociechy tworzą je sobie same. Chitenga i platikowa reklamówka, to najtańsze materiały.

Jeśli chcesz mieć samochód, wystarczy kawałek drutu. W połączeniu z wyobraźnią
i odrobiną pracy, można z niego stworzyć np.„big tracka”, którego prowadzi na kijku jeden
z chłopców. 

Mniej zdolne dzieci nabijają plastikowe butelki na kijki i to im służy za autko.

 Po drodze dołączają do nas kolejni uczniowie, wracający ze szkoły.

 „How are you”? – krzyczą. I mimo, że im odpowiadam, powtarzają pytanie.

Chcą być zauważeni. Śpiewamy wspólnie piosenkę:

-         How are you today?

-         Fine

-         Mulishiani lelo?

-         Bwino

-         Jak się macie dziś?

-         Dobrze

Po raz pierwszy śpiewają po polsku. Idziemy już dość długi czas. Makululu to największa dzielnica w Zambii. Ja zwykle mam do przejechania 6 km. Te dzieci mieszkają wcale
nie blisko szkoły. Taką drogę przemierzają codziennie, na piechotę.

Mijamy mieszkańców. Uśmiecham się do nich i macham na powitanie. Oni przyglądają mi się ciekawie. Interesujące zjawisko: by ktoś schodził z roweru i spacerował sobie: ot tak po prostu.

Przy jednym ze sklepików, na stole z desek, okoliczny band, złożony z dwóch chłopców, wykonuje piosenkę specjalnie dla mnie.

Mija mnie jakiś mężczyzna:

-         How are you white lady?

To lepsze, niż musungu. Wprawdzie mentalnie, w dużej mierze, już jestem czarna, jednak biała skóra wciąż zdradza mnie, że nie jestem stąd.

Decyduję się chodzić w ich butach i mimo, że bolą mnie nogi, nie żałuję tego pomysłu.

„Czas poświęcony drugiemu człowiekowi, nigdy nie jest czasem straconym”.